KiMu

Roos woont in Amsterdam en heeft een atelier in de stad. Daar maakt ze installaties van licht, glas, spiegels en kleine op straat gevonden spullen. Wat ze gebruikt, een veertje, een stukje folie, een kapot metalen draadje, lijkt misschien niet belangrijk. Tot het op een glasplaat ligt en ze er licht op laat schijnen. Dan gebeurt er iets bijzonders. Er ontstaan schaduwen op de muur of de vloer. De schaduw verandert in een landschap, een gebouw of een herinnering. Het lijkt wel magie.

Wat haar werk bijzonder maakt, is dat Roos alles laat zien. Ze verstopt niks. Je mag precies zien hoe haar kunst ontstaat. Alles ligt los. Alles is tijdelijk. Een lichte windvlaag kan het beeld al doen verdwijnen. Haar beelden geven een idee, maar dit is slechts een aanzet; als toeschouwer geeft je met je eigen verbeelding betekenis aan wat je ziet. 

Voor de openingstentoonstelling koppelen we Roos aan het Atelier van Licht, dat een prominente plek inneemt in KiMu. Hier kunnen jonge én oude bezoekers zelf experimenteren met het belichten van alledaagse voorwerpen en kijken wat voor beelden daaruit voortkomen. Iets proberen, het weer uit elkaar halen en opnieuw beginnen. Elk beeld is maar even een beeld en daarna gewoon weer een verzameling spullen.

Wat Roos belangrijk vindt is dat je ook als je geen kind meer bent, altijd blijft spelen en ontdekken: “Ik leg een dopje op de glasplaat en het wordt een treintunnel. Een beeld begint klein; tijdelijk, kwetsbaar. Langzaam groeit het uit tot iets groters”.